Όλη μας η ζωή αφορά σχέσεις σε όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις. Μία από αυτές, οι συντροφικές είναι πολύ σημαντικές στη ζωή μας. Έχουν γραφτεί πολλά περιγράφοντας σχέσεις πάθους, ολέθριου έρωτα, σχέσεις εξάρτησης, σχέσεις με μεγαλύτερους/-ες, σχέσεις στήριξης. Πολλοί πιστεύουμε ότι κάπου υπάρχει ο ιδανικός σύντροφος για τον καθένα από εμάς. Σε όλες τις γωνιές του κόσμου, οι άνθρωποι αναρωτιούνται για το αν είναι μοίρα ή πεπρωμένο η συνάντηση δύο ανθρώπων που ερωτεύονται.
Υπάρχει ένας Ιαπωνικός μύθος που σχετίζεται με τη μοίρα και το πεπρωμένο, με τρόπο ιδιαίτερα πιστευτό και ταυτόχρονα ρομαντικό. Ο μύθος της «αόρατης κόκκινης κλωστής».
Ας υποθέσουμε ότι το σώμα μας είναι διάφανο και ας κλείσουμε τα μάτια μας για να δούμε την πολύπλοκη, ατελείωτη εικόνα των αιμοφόρων αγγείων, που συνδέει όλα τα μέρη του σώματος. Ολόκληρη η ύπαρξη μας οφείλεται σε αυτά τα αιμοφόρα αγγεία. Υπάρχει ένα αγγείο που συνδέει την καρδιά με το μικρό μας δάχτυλο το οποίο «απεικονίζει» την καρδιά μας… Σύμφωνα με την ιαπωνική παράδοση, αυτό το νήμα που προέρχεται από την καρδιά δεν τελειώνει στην άκρη του δακτύλου, αλλά συνεχίζει με την μορφή μιας αόρατης κόκκινης κλωστής, η οποία «προεκτείνεται» από το μικρό μας δάκτυλο και ενώνεται με τις κόκκινες κλωστές των άλλων ανθρώπων. Η κλωστή μπορεί να τεντωθεί ή να μπλεχτεί και να υπάρχει καθυστέρηση στην ένωσή τους, αλλά ποτέ δεν θα σπάσει. Είναι αναπόφευκτο ότι κάποια στιγμή θα συναντηθούν ότι και αν συμβεί. Ανεξάρτητα από τον χρόνο , τον τόπο ή τις καταστάσεις της ζωής τους.
Θεωρώ υπέροχο αυτό τον μύθο και κάπου μέσα μου πιστεύω ότι μπορεί να είναι και αληθινός… Νοιώθουμε πολλές φορές μόνοι ή απογοητευμένοι, όμως αργά ή γρήγορα έρχεται μία συνάντηση και τότε νοιώθουμε την ψυχή και την καρδιά μας ήρεμες, γαλήνιες, όταν το χέρι μας χάνεται μέσα στο δικό του… όταν τα δάχτυλά μας απλωθούν με εμπιστοσύνη πάνω στην παλάμη του …και το κυριότερο όταν ξέρουμε ότι νοιώθει το ίδιο και αυτός για εμάς…